Nowa gra w uniwersum „ Harry’ego Pottera ” Hogwarts Legacy , której recenzję szczegółowo przygotowaliśmy, przyciągnęła uwagę widzów na długo przed ogłoszeniem – zobaczyliśmy pierwszy film (który wyciekł do sieci przed terminem) z powrotem w 2018 roku! Czas mijał, data premiery przesuwała się, ale liczba tych, którzy czekali na przygodę, tylko rosła. Aż do premiery we wczesnym dostępie
Hogwarts Legacy ustanowiło nowy rekord na Twitchu i przyciągnęło blisko pół miliona jednoczesnych graczy na samym tylko Steamie. A według wyników pierwszego weekendu liczba ta sięgnęła prawie 900 tys.
Wygląda na to, że gra nie potrzebowała nawet recenzji (chociaż większość krytyków oceniła Legacy bardzo pozytywnie). Jakby wszystkim podobała się przygoda na długo przed jej wydaniem. A oddani fani twórczości Joan Rowling, jej krytycy i ci, którzy po raz pierwszy zapoznają się z uniwersum, od razu pokochali ją (choć bez pewnego niezadowolenia) całym sercem!
Tydzień po premierze w końcu ukończyliśmy grę (co może zająć dużo więcej czasu, biorąc pod uwagę mnóstwo zadań pobocznych), a teraz dzielimy się naszymi przemyśleniami na temat Dziedzictwa Hogwartu!
Data premiery Dziedzictwo Hogwartu
- Xbox Series, PS5 i PC na Steamie — 10 lutego 2023 r. (7 lutego dla tych, którzy zamówili w przedsprzedaży Edycję Deluxe)
- Xbox One i PS4 – 4 kwietnia 2023 r
- Nintendo Switch – 25 lipca 2023 r.
Kontrowersje i kwestie związane z dziedzictwem Hogwartu
Dziedzictwo Hogwartu to gra, która ma stać się przeszkodą między fanami „Harry’ego Pottera” a tymi, którzy z całych sił „zmiażdżą” oryginalnego autora, pisarkę J.K. Rowling. Jeśli śledziłeś jej pracę przez jakiś czas, to sam wiesz wszystko. Próbowali bojkotować grę zarówno za pomocą kampanii na Twitterze, jak i za pomocą interwencji zachodniej prasy, której przedstawiciele nie wahają się stawiać 1/10 punktów, nie widząc samej gry w oczy, a wszystko w tym duchu . Co jednak niewiele pomogło.
Zwykli gracze, którzy ignorowali te wszystkie „zloty” (lub po prostu się z nich śmiali), przyjęli „Hogwart” znacznie cieplej: gra ma wysokie notowania na Steamie, ustanowiła rekord oglądalności na Twitchu wśród gier dla jednego gracza, w W Wielkiej Brytanii sprzedaje się o 80% lepiej niż Elden Ring, a jego szczyt online na Steamie jest tylko nieznacznie gorszy od tego drugiego. Uzasadnione pytanie brzmi: jak uzasadniony jest ten interes? Czy firmie Avalanche Software udało się zrobić grę tak dobrą, że przyćmiła wszystko naraz? Dowiedzmy się, co się dzieje.
Uwaga: jest to zaktualizowany materiał. Ostateczne wrażenia i ocena pojawią się w artykule po ukończeniu gry. Na razie mówimy o najważniejszych wydarzeniach w grze, oczywiście bez spoilerów.
Dziedzictwo Hogwartu to prequel fanfiction
Akcja gry toczy się w 1899 roku, sto lat przed tym, jak Harry Potter i Voldemort zmierzyli się w śmiertelnej bitwie o Hogwart. No i co z tego, że kluczowych bohaterów magicznego Drugiego Świata – Albusa Dumbledore’a i Gellerta Grindewalda – w czasie wydarzeń „Dziedzictwa” trudno uznać za dorosłych. Skupiono się zatem na nowym magicznym wszechświecie dla czytelników i widzów, w którym rozpoznawalne są tylko miejsca akcji i niektóre nazwy. Z pewnego punktu widzenia uwalnia to ręce autorów, ale od razu pojawia się pytanie: dlaczego nikt nie wspomina o wszystkim, co dzieje się w Hogwarts Legacy?
Nasza główna bohaterka (lub bohaterka – jak kto woli) trafia do Hogwartu od razu na piątym roku. Co więcej, przed wejściem udaje mu się przeżyć atak oszalałego smoka, dostaje się do magicznego banku Gringotta, a jednocześnie odkrywa w sobie niesamowitą moc – dostrzegania śladów starożytnej magii i manipulowania nią. A więc, panie i panowie, poznajcie: Wybrańca!
Żeby nie popsuć fabuły, powiem tylko – bohater jest nieprzyzwoicie szczęśliwy, przystojny i ogólnie cały Marty (lub Mary) Sue. Magia, o której bohater jeszcze miesiąc czy dwa temu nie miał pojęcia, zostaje mu przekazana z niesamowitą łatwością. Latanie na miotle jest opanowane tak, jakby przodkami bohatera nie byli ludzie, ale ptaki. Walki? Och, nie uwierzyłbyś, jaką moc może mieć czarodziej, który poznał swoją różdżkę zaledwie tydzień temu! Bohater potrafi dosłownie wszystko – jest tak doskonałym czarodziejem, że mógłby zostać mianowany Ministrem Magii i śpiewu na żywo.
Oczywiste jest, że są to konwencje gry, ale szczery brak równowagi głównego bohatera mocno podważa wiarę w wykreowany przez autorów świat. Bohater okazał się tak fajny, że Potter i jego przyjaciele wydają się nieistotnymi owadami, a wszystkie ich osiągnięcia to dziecięcy bełkot.
Klimat magicznego świata gry Hogwarts Legacy jest urzekający
Jednak przez pierwsze pięć do dziesięciu godzin masz gwarancję siedzenia przyklejonego do krzesła i obserwowania z całych sił tego, co się dzieje. Pierwszy zegar w Hogwarts Legacy jest naprawdę magiczny, szczególnie dla fanów Harry’ego Pottera. Lokacje znane z książek i filmów ożywają na twoich oczach, możesz przejść przez nie na własną rękę, eksplorując każdą szczelinę w ścianie.
Ta pieczołowicie oddana atmosfera świata wymyślonego przez J.K. Rowling jest jednym z kluczowych osiągnięć gry. Hogwart chce zbadać wzdłuż i wszerz; w Hogsmeade chce się odwiedzić każdy sklep i odwiedzić każdą tawernę. Zakazany Las z daleka wygląda ponuro, ale na swój sposób jest atrakcyjny. Każdy, kto choćby czytał książki lub oglądał filmy, od razu poczuje się jak w domu. Gra aktywnie wspiera iluzję żywego, magicznego świata: uczniowie pędzą korytarzami szkoły i aktywnie się komunikują. W ciągu dnia Hogsmeade jest dosłownie oblegane przez czarodziejów i czarodziejki, aw lesie oprócz złowrogich przerośniętych pająków można natknąć się na stado centaurów.
Zwiedzanie Hogwartu jest również interesujące, ponieważ zamek, choć wydaje się mały, po obejrzeniu okazuje się ogromny. Po prostu ma niesamowitą liczbę przejść, korytarzy, trochę mylących schodów i nieoczekiwanych tras, a rozwiązanie wszystkich jego tajemnic zajmie ci dużo czasu. Gra aktywnie rzuca ci zadania: na przykład oferuje znalezienie szesnastu latających kluczy, aby zdobyć „skarb wydziału”. Rozwiąż zagadkę na jednym z mostów. Lub znaleźć klucz do skomplikowanych drzwi zamkniętych za pomocą nauki numerologii.
A wszystko to przy akompaniamencie spotkań z uczniami, rozmaitymi duchami (jest na przykład poltergeist Irytek, który odgrywa nawet niewielką rolę w fabule), żywymi obrazami i innymi elementami magicznego świata Rowling.
Hogwart to szkoła…
Hogwart to przede wszystkim szkoła, a nawet bohater przychodzi tam, by nie dać się nabrać, więc lekcje czekają na Ciebie. Tu jednak pojawia się mały problem: bohater może i został zapisany od razu na piąty kurs, ale ma najmniejszą wiedzę. Dlatego nauczyciele muszą objaśnić bohaterowi podstawowe zaklęcia (i jednocześnie powtórzyć je dla całej klasy), a co za tym idzie – postarać się je wszystkie zapamiętać. Ale wybór bohatera pomaga mu natychmiast nauczyć się nowego materiału, z łatwością „obdarza” swoich bardziej doświadczonych towarzyszy we wszelkich testach i grach. Lekcje są raczej ważne dla stworzenia odpowiedniej atmosfery, dla przypomnienia graczowi, że nie jest byle gdzie, ale w instytucji edukacyjnej, w której uczy się magii. I szkoda, że takich lekcji w grze jest tak mało.
A główna pętla rozgrywki mocno ingeruje w ten element fabuły. W prawdziwym świecie bohater szybko zostałby uznany za wagarowicza i otrzymałby bilet powrotny z Hogwartu w dwóch rachunkach.
Dziedzictwo Hogwartu – „grywalny produkt identyczny z prawdziwym”
O grach Ubisoftu od dawna krążyły żarty, że firma nie tworzy gier jako takich, ale produkuje zawierające gry produkty, którymi idziesz do pracy. Żartuję, ale ich projekty z otwartym światem mają wiele poważnych problemów (jednak większość gier tego rodzaju). Niestety, na ten sam rake natknęło się również Avalanche Software.
Gra jest dosłownie wypełniona różnymi aktywnościami. Jaskinie ze skrzyniami. Posterunki z wrogimi magami lub goblinami. Wyścigi miotły (ponieważ Quidditch został odwołany przez dyrektora szkoły – uczniowie Hogwartu muszą zejść z drogi). Wyszukuje źródła starożytnej magii, które pozwalają bohaterowi stać się silniejszym. Próby Merlina są rozproszone tu i tam, co pozwala na rozszerzenie ekwipunku (tak, podstawowe komórki 20 to prawdziwy łobuz). Biegaj za motylami, które prowadzą do skrzyń ze skarbami. Wyszukiwanie „właściwych” gwiazdozbiorów na nocnym niebie. Ogólnie rzecz biorąc, rozumiesz: jest tu wiele zajęć.
Nie wiem jak u innych, ale u mnie takie podejście po prostu burzy pieczołowicie odtworzony klimat Harry’ego Pottera. Nasz uczeń-terminator nie tylko opuszcza zajęcia i włóczy się gdziekolwiek, ale także kosi setki złoczyńców, którzy nawet nie mogą mu nic zrobić.
Świat poza Hogwartem
Poza Hogwartem i głównym wątkiem nie tworzycie Potteriana, tylko jakieś Hogwart Creed, inaczej trudno powiedzieć. Oczyszczanie posterunków, rozwiązywanie zagadek, wykonywanie zadań pobocznych w duchu „wejdź do jaskini i zabij pająka piętnaście poziomów wyższego od ciebie”. Aby przynieść mi pamiątkowy but zmarłego przyjaciela” – w świecie gry jest zbyt wiele tego typu zadań. Uderza to bardzo mocno w percepcję i cała magia po prostu wyparowuje.
Na szczęście starcia okazały się całkiem ciekawe: bohater potrafi łączyć ze sobą zaklęcia, trzymając swoje ofiary (trudno to inaczej nazwać) w powietrzu i zasypując je gradem ataków. Przy odpowiednim użyciu swojego arsenału przeciwnicy będą łatwi do pokonania. Powinieneś się trochę spóźnić, bo wrogowie opamiętają się i od razu odwieszą tarcze i w szale ruszą do kontrataku.
Działa tu dość prosta mechanika: „klin wybija się klinem”. Wrogów w czerwonych tarczach należy atakować potężnymi zaklęciami (np. wybuchowymi). Magia kontrolna – te same “Levios” – pomoże powstrzymać ubranych na żółto, a zaklęcia, które pozwalają pchać, skręcać lub przyciągać przedmioty, pomogą w walce z wrogami z fioletowymi tarczami. Właściwie to są twoje trzy główne „klasy” zaklęć. Posiadanie co najmniej jednego z nich na pasku szybkiego dostępu to najmądrzejsza decyzja, jaką możesz wymyślić.
Warto też pamiętać, że niektóre zaklęcia są dobre na niektórych wrogów: na przykład infernale zombie należy podpalić na początku bitwy, a szybkie pająki należy wyrzucić w powietrze i starać się nie puścić.
Możesz bronić się tarczą przed kontratakami lub odwrócić się. Tu wszystko jest prostsze, nigdzie indziej nie ma. Odbijając zaklęcie tarczą na czas, możesz kontratakować wroga. Cóż, w przypadku pochyleń wszystko jest jasne: pozwalają one uniknąć szczególnie niebezpiecznych ataków, które nie są blokowane. Jako dodatek bohater ma dostęp do starożytnej magii, która pozwala mu zadawać kolosalne obrażenia każdemu, a także trzech „zaklęć bezlitosnych” – te ostatnie trzeba jednak jeszcze odnaleźć i zdobyć.
Wstępne podsumowanie po 20 godzinach grania w Hogwarts Legacy
Wrażenia z “Dziedzictwa” – jak na razie! – Dość niejednoznaczne. Gra ma świetny klimat, design, muzykę i tak dalej, ale otwarty świat bardzo psuje, a do tego pojawiają się pytania o fabułę. Oczywiście bardzo miło jest przebywać w świecie, który znasz od dzieciństwa, i niezwykle interesujące jest poznawanie rzeczy, których nie było nawet w książkach i filmach. Jednak wiele z tego wynika z rutyny i głupoty w duchu „słuchaj, idź wykop mi grzyby w najbliższej jaskini, dobrze?”
Dla fanów „Pottera” myślę, że pytanie „grać czy nie” w zasadzie nie powstaje – widać to po liczbie, która przeżywa boom online, na Steamie. Pytanie brzmi raczej, czy granie w Dziedzictwo Hogwartu ma sens dla wszystkich tych, którzy nie darzą tak samo ciepłych uczuć uniwersum Rowling. I niestety nadal nie widzę powodu, by polecać Legacy tym, dla których Harry Potter to pusty dźwięk.
Rozbawiony
Recenzja Dziedzictwa Hogwartu
- Wspaniała atmosfera;
- Projekt dźwięku;
- Polecenia i obsługa fanów;
- Personalizacja postaci;
- Latanie na miotle;
- Świat, który chcesz odkrywać.
Zdenerwowany
Recenzja Dziedzictwa Hogwartu
- Przeważnie płaskie postacie, szczególnie te kluczowe;
- Bardzo prosta historia;
- Wiele zadań pobocznych tego samego typu;
- Brak elementów roli.
Wnioski
Piękna magiczna przygoda stworzona przede wszystkim dla fanów uniwersum JK Rowling. Dziedzictwo Hogwartu zapewnia wiele godzin rozrywki i tworzy solidne podstawy dla przyszłych gier z żywą i nieliniową fabułą oraz bardziej eksperymentalną rozgrywką.
